“Vraag ook even hoe het met me was, hè.” Piet de Visser mag er dan monter bij zitten, de inmiddels 86-jarige meesterscout – de toevoeging ‘meester’ mag bij De Visser niet ontbreken – is van ver gekomen. En dat moet hem duidelijk van het hart.
Het antwoord op de vraag ‘hoe gaat het nu met Piet de Visser’ is inderdaad de hoofdreden achter de trip naar Tilburg. “Gelukkig een stuk beter”, aldus De Visser, maar direct daarop volgt een treurigstemmend verhaal over het voorbije coronajaar.
Lopend lijk
“Als je twee of drie maanden geleden gekomen was, had je hier een lopend lijk gezien. Ik zat er echt doorheen, was echt af”, aldus De Visser. “Ik kreeg geen corona, maar werd helemaal afgesloten – een jaar lang nu al – van mijn liefhebberij, mijn scouting. En van mijn kinderen op mijn voetbalschool in Ghana.”
De Visser zit sinds het begin van de coronapandemie op zijn kamer opgesloten – “Met mijn 86 jaar is het link om naar buiten te gaan, als ik corona zou pakken is m’n dood verzekerd” – terwijl zijn scoutingtrips hem normaal gesproken van Afrika naar Zuid-Amerika en weer terug brengen.
Voetbalacademie
Om nog maar te zwijgen van de bezoekjes aan de Attram De Visser Soccer Academy, de voetbalschool die De Visser samen met Godwin Attram runt in de Ghanese hoofdstad Accra. Iedere drie maanden gaat hij een paar weken die kant op, tot corona dat onmogelijk maakte.
“Dat heeft me zo aangegrepen, dat ik steeds slechter werd. Ik verloor tientallen kilo’s, had geen puf meer, mijn bloeddruk werd te laag en dat bovenop mijn kankerproblemen en mijn hartoperatie.”
De Visser kwijnt weg, tot de vrouw van zijn beste vriend hem aan zijn oren trekt en zegt: jij moet doorzetten. “Ik heb gelukkig naar haar geluisterd.”
Eind maart op reis
De bejaarde talentenspeurder doet zijn oefeningen, gaat van drie naar tien maaltijden per dag en wint zijn verloren kilo’s langzaamaan weer terug. Het coronavaccin maakt binnenkort zelfs reizen weer mogelijk, in maart krijgt De Visser zijn tweede prik. “En nou, dan is Piet eind maart op reis, naar mijn talentjes.”
“Ik heb echt zitten huilen van verdriet dat ik niet naar mijn jongens in de academie kon. Ik heb daar tachtig jochies van de straat in Accra. Ik mis die jongens zó ontzettend. Ik heb daar menig traantje om gelaten. Met name toen ik zo slecht was, dat ik op een gegeven moment niet eens kon praten.”
Maar wat nu als zijn artsen zeggen dat reizen niet verstandig is voor een man als De Visser, met zijn vuistdikke medisch dossier, dat onder meer vijf bypasses, maag-, slokdarm-, lies- en prostaatkanker omvat? “Dan ga ik toch.”
Herboren dankzij Afrika Cup
“Na m’n slokdarmkanker kreeg ik een buismaagje, dan wordt je maag als een slokdarm gebruikt en kan je niet meer normaal eten”, begint De Visser uit te leggen waarom. “Toen zei de dokter: ‘Je kan niet meer weg’.”
“Maar na drie maanden zei mijn vrouw, helaas overleden, tegen die dokters: ‘Piet gaat hier thuis dood’. Ik heb de koffer gepakt en ben naar de Afrika Cup gegaan.”
“Gelukkig kwam ik daar Bobby Robson tegen, die me geholpen heeft toen ik met 30 graden het vliegtuig uitstapte en gelijk omviel. Bobby heeft me opgepakt en de hele trip begeleid. En ik kwam thuis als herboren. Ik had voetbal gezien, talentjes ontdekt, ik was meer een mens.”